Μπορεί ο βαθμός ανικανότητας της κυβέρνησης να εξέπληξε ακόμα και τους ίδιους τους συμμετέχοντες σε αυτήν, με αποτέλεσμα τα μέτρα περιορισμού να παραταθούν, αλλά ας εξετάσουμε λίγο το αρχικό πλάνο: Επιβολή Lockdown 7 Νοεμβρίου- Άρση Lockdown 7 Δεκεμβρίου. Ένα διάστημα το οποίο περικλείει μέσα του δυο ημερομηνίες που διεγείρουν το αίσθημα αντίδρασης της κοινωνίας, έστω και παροδικά(δυστυχώς)! Στις 17 Νοεμβρίου οι δεξιοί ¨ηγέτες¨ , πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας με 6.000 αστυνομικούς, επέβαλαν απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 9μμ και μας χάρισαν στιγμές απείρου κάλλους βγάζοντας στην επιφάνεια όλα τα αντιδημοκρατικά τους ένστικτα. Αν στον επετειακό εορτασμό του Πολυτεχνείου, μια εξέγερση την οποία δεν μπορούν να αμφισβητήσουν (δημόσια τουλάχιστον όσο κι αν φλέγονται να το κάνουν) επέλεξαν τέτοιες τακτικές, στις 6 Δεκεμβρίου τι να περιμένουμε άραγε?

Το αφήγημα για την δολοφονία ενός νέου παιδιού από έναν αστυνομικό, δημιουργήθηκε από νωρίς, τα αντανακλαστικά της τότε κυβέρνησης υπήρξαν άψογα και η συμβολή των παπαγάλων των ΜΜΕ σωτήρια. Ένας αναρχοάπλυτος θαμώνας Εξαρχείων ο οποίος αποτέλεσε απειλή για τους δυο αστυνομικούς. Βέβαια, το σενάριο με  την απειλητική μορφή ενός 15χρονου με μόνο ¨όπλο¨ ένα κουτάκι μπύρα και μια πέτρα έναντι δυο εκπαιδευμένων αστυνομικών με οπλισμό, θα το ζήλευε μέχρι και ο Ιονέσκο, αλλά εδώ είναι Ελλάδα και ο παραλογισμός έχει συχνά την τιμητική του. Τί κι αν πριν δώδεκα χρόνια η κοινωνία ξεσηκώθηκε και η Αθήνα φλεγόταν για μέρες, γρήγορα η ιστορία ξεθώριασε, το αίσθημα δικαίου καταλάγιασε, οι ¨νοικοκυραίοι¨ αντιμετωπίζουν  πλέον τις ετήσιες πορείες εις μνήμην ως κάτι εθιμοτυπικό και αδιάφορο και όσοι ακόμα θυμούνται αντιμετωπίζονται στην καλύτερη ως γραφικοί στην χειρότερη ως ¨κωλόπαιδα της ίδιας συνομοταξίας¨ με τον, κατ΄ αυτούς, μπαχαλάκια Γρηγορόπουλο. Αυτό ακριβώς είναι το όπλο των κυβερνώντων, η κοντή μνήμη και η μειωμένη συνείδηση, ένα όπλο που τους χαρίζουμε απλόχερα ξανα και ξανα!

Πόσο τυχαία μπορεί να θεωρηθεί, λοιπόν, η αρχική επιλογή ημερομηνίας για την άρση των περιοριστικών μέτρων? Τυχαία συγκυρία ή ένα καλοστημένο σχέδιο για να φιμωθούμε πάλι? Τόσο οι πολιτικές όσο και οι ψυχολογικές αναλύσεις παρουσιάζουν το αίσθημα του φόβου ως δυνατό εργαλείο στα χέρια όποιου θελήσει να χαλιναγωγήσει και να κατευθύνει έναν λαό, υπάρχουν πολλά και τρανταχτά παραδείγματα στην ιστορία του πλανήτη τα οποία επιβεβαιώνουν αυτή την άποψη. Τί είναι αυτό που ζούμε σήμερα λοιπόν? Τι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε? Την απειλή ενός ιού ή την απειλή ενός συστήματος που εκμεταλλευόμενο τον covid επιδιώκει να μας μετατρέψει σε όντα που αρέσκονται στον σανό?

Αν αύριο, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης δεν αποφασίσει να επιδοθεί σε θαλάσσια σπορ (για να τιμήσει τον Αη Νικόλα) ή αν δεν βρεθεί σε δίλλημα τούρτα kinder bueno ή ferrero rocher (γιατί όλο και κάποιος Νικόλας θα υπάρχει στον κύκλο του για να τον κακομάθει) ώστε να έχουν τα ΜΜΕ να επικροτούν, πιθανότατα να δούμε το πολυπαιγμένο/κακοπαιγμένο έργο για αυτήν την κακόφημη γειτονιά, τα  Εξάρχεια, στα στενά της οποίας δραστηριοποιούνται όλοι αυτοί που υποτίθεται επιδιώκουν να ταράξουν την ησυχία και την ευημερία της κοινωνίας και να καθαιρέσουν την δημοκρατία μας! Μια γειτονιά που όσο κι αν μαραίνεται πάλι ανθίζει, που όσα κι αν της χρεώνουν πάντα θα αποτελεί σημείο αφύπνισης και αγώνα…¨οδός σακατεμένη, οδός αγαπημένη¨!

¨Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα¨ τραγουδούσαν κάποτε στην πλατεία των Εξαρχείων… Το 2008 το παιδί δεν γλίτωσε, υπάρχουν όμως πολλά παιδιά ακόμα να δώσουν τον δικό τους αγώνα και να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο…σε αυτόν τον αγώνα θα πρέπει όλοι μας να είμαστε αρωγοί και σε αυτόν τον κόσμο όλοι συν-δημιουργοί… ίσως έτσι εξακολουθήσει να υπάρχει ελπίδα!