Η καλύτερη ώρα να σωπάσεις, είναι αυτή που πρέπει να ακούσεις, για να μπορέσεις να βοηθήσεις. Αρκεί άραγε μόνο αυτό; Όχι, φυσικά και δεν αρκεί, αλλά είναι το πρώτο βήμα.
Γίνε η σιωπή που θα σου επιτρέψει να ακούσεις. Κάπου μια γυναίκα πνίγει την φωνή, το βογγητό και τον πόνο της. Άσε την να μιλήσει, νιώσε την ιστορία και την αγωνία της.
Κάθε μέρα που περνάει μια γυναίκα κακοποιείται. Σύμφωνα με την έρευνα που διεξήχθη από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (FRA,2014), περίπου 13 εκατομμύρια γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) έχουν πέσει θύματα σωματικής βίας.
Η βία μπορεί να έχει πολλές μορφές και διαφέρει μόνο στον τρόπο που εκδηλώνεται ανάλογα πάντα με το κοινωνικοοικονομικό και θρησκευτικό πλαίσιο. Αλλά πάντα παραμένει βία.
Από τη σωματική βία ή ψυχολογικό πόλεμο μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον έως την εμπορία ανθρώπων, από τη σεξουαλική βία και τη διαπόμπευση ανάμεσα σε εφήβους, μέχρι τον γάμο παιδιών και ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων και γυναικοκτονία που βασίζεται σε βάναυσα έθιμα και πρακτικές ορμώμενα από θεοκρατικές αντιλήψεις διαφόρων πολιτισμών που συνεχίζουν να υφίστανται παρά τις απαγορεύσεις που ισχύουν τόσο στην χώρα μας όσο και σε άλλες δυτικές χώρες. Ο κίνδυνος αυτός είναι ακόμη μεγαλύτερος σε γυναίκες πρόσφυγες και αιτούσες άσυλο, αλλά και γυναίκες με αναπηρία.
Όλες όμως οι περιπτώσεις βίας έχουν κάτι κοινό καθώς προέρχονται από άτομα που δεν έχουν ενσωματωθεί με τον υγιή τρόπο στον κοινωνικό ιστό και κυρίως δεν έχουν γαλουχηθεί με τις βασικές αξίες του σεβασμού της ισότητας και της ελευθερίας της αυτοδιάθεσης. Κουβαλούν ακόμα στην ‘’μήτρα’’ της σκέψης και της ύπαρξης τους αναχρονιστικά στερεότυπα για τον ρόλο της γυναίκας, εγκλωβίζοντας την σε ένα φαύλο κύκλο βίας.
Αν δεν υπάρχουν πια γυναίκες που ασπάζονται τον φαλλοκρατισμό και την πατριαρχία τότε μπορεί και να υπάρξει ελπίδα.
Ποιος κερδίζει την ανούσια και τεχνητή διαμάχη των φύλων αν όχι αυτός που θέλει να επιβάλλει την θεωρία διαίρει και βασίλευε και να κερδίσει και χρήματα από αυτό;
Καλλυντικά, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης, βιβλία, ταινίες χρώματα ακόμα και επαγγέλματα χωρισμένα και ταξινομημένα για άνδρες και γυναίκες.
Πάνω στη λογική του γαλάζιου για τα αγοράκια και του ροζ για κοριτσάκια στήνεται ολόκληρη βιομηχανία που ξεκινά πριν πάρεις καν την πρώτη σου ανάσα και ανοίξεις τα μάτια σου για πρώτη φορά. Τα έχουν προετοιμάσει άλλοι για σένα.
Τα δύο βιολογικά φύλα, άρρεν και θήλυ έχουν να κάνουν μόνο με τα λεγόμενα φυλετικά χρωμοσώματα Χ και Υ καθορίζουν την εξωτερική εμφάνιση, την μορφή, την ορμονική ισορροπία και λειτουργία του οργανισμού.
Αυτές οι διαφορές υφίστανται και υπάρχουν όπως και στα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου. Κανείς δεν τις αρνείται.
Όταν μιλάμε όμως για ισότητα των δύο φύλων μιλάμε για τον κοινωνικό μας ρόλο για την επαγγελματική μας ανέλιξη μιλάμε για την ίδια μας την ζωή και την ποιότητα που θέλουμε να έχει. Ο φεμινισμός που πολλοί και πολλές μέμφονται και θεωρούν παρωχημένο έχει να κάνει με την εξίσωση των δύο φύλων και τον κοινωνικό τους ρόλο.
Η ημέρα της γυναίκας δεν γιορτάζεται για τα σοκολατάκια και τριαντάφυλλά ως αντίβαρο για το αίμα στη σερβιέτα τις δύσκολες μέρες του μήνα , ούτε για ονειροπολήσεις του πρίγκηπα με το άσπρο άλογο που θα μας δώσει υπόσταση. Γιορτάζεται για τους αγώνες που δόθηκαν για ίσες ευκαιρίες, ίδιους μισθούς και ίδια αντιμετώπιση από τον κρατικό και κοινωνικό μηχανισμό.
Αντίστοιχα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών ώστε να δοθεί προστασία στα άτομα τα οποία υφίστανται σωματική και ψυχολογική βία, να βγουν από το τέλμα του φόβου να μπορέσουν να μιλήσουν και να προστατευτούν από την πολιτεία.
Την πρώτη περίοδο της πανδημίας του Covid-19, η βία κατά των γυναικών χαρακτηρίστηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης ως η «σκιώδης πανδημία». Η πρόεδρος της GREVIO 3 , Marceline Naudi σε ανακοίνωσή της ανέφερε ότι «για πολλές γυναίκες και παιδιά, το σπίτι δεν είναι ένα ασφαλές μέρος», δεδομένου ότι οι πολιτικές απομόνωσης είχε ως συνέπεια την έκθεσή τους σε όλες τις μορφές ενδοοικογενειακής βίας και μη, καθώς σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει συγκατοίκηση του θύτη με το θύμα.
Όσον αφορά την Ελλάδα, 33.000 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας καταγγέλθηκαν στην ΕΛ.ΑΣ. την τελευταία δεκαετία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ενώ το τρίμηνο από τον Μάρτιο έως και τον Μάιο του 2020 έγιναν 1.103 ανάλογες καταγγελίες.
